Вы кажаце, што не?..
А я – наадварот:
і вас люблю, і вашыя парады...
Як любіць вас і край мой, і народ,
якому не дасьцё ніяк вы рады...
Гаворыце – мана?
Зірнеце на мяне:
які упэўнены юнак і шчыры!
Хіба-ж такога хто калі сагне,
і змоўкне дзе душы такая ліра?
Ды дзе вы бачылі?
Ніколі і нідзе...
Ад тапара прыйшоў – хлапец вясковы.
У дзень, як край, здалося, маладзеў,
мой дух юнацкі сонцам быў раскован.
І ліра – вольніца:
зьвініць яна; крані –
гудзе, бы звон, сьцірае зрады сьцені.
І слухаюць яе сівыя камяні
і людзі, ранячы жарствой калені...
Ня верыце пакуль?
І сьмеяцеся ’шчэ!?
О, сьмешныя і дзіўныя няверцы...
І вас яна, я ведаю, пячэ
і вашае крыху кранае сэрца.
Няпраўда, скажаце,
найноўшыя майстры?
Ага, вы – людзі адмысловай маркі...
І нож, відаць, прабуеце гастрыць,
каб шнур жыцьця майго расьцяла Парка?
Нялюба вам, ці што?
Мо’ праўдаю мару?
І сам нялёгкую нясу я вязку..
Яна у петлях спрытных вашых рук
прымусіць дзесьці кайданамі ляскаць.
Усьцешаны цяпер?
Вы – прагнеце крыві,
ад караля прастуеце да туза...
А лёс наважыў, бачу я, скрывіць
ваш хісткі, коўзкі шлях на Сіракузы...
Вы кажаце, што не?
А я – наадварот:
і крыльле вам, багі зямлі, у рукі...
Усе, валок што край мой і народ,
на горб ваш пакладу цяжкія мукі.
Менск, чырвень 1931
|
|
